Abba Motylion. Apoftegmaty (jeszcze) nieznane. Odc.1

Uczeń prosił Abba Motyliona: Abba, powiedz mi słowo. Do słów przywiązywał abba Motylion wielką wagę dlatego nie wypowiadał ich zbyt wiele. Anegdotyczne wśród uczniów były jego mieszczące wszystkie odcienie emocji listy, składające się z jednego wyrazu. Zdarzało się abbie odpowiadać jednym słowem na napisany przez kogoś stronicowy list. Abba jednak mieścił w tym słowie wszystko, co było do zmieszczenia. Abba Motylion, zgodnie z tradycją ojców, był zwolennikiem umiaru, także w mowie.

Zapytany przez przybyłego z daleka nowego ucznia postanowił dać mu odpowiedź godną sytuacji. Był chłodny i nazbyt wczesny poranek. Abba był przed pierwszą kawą i tylko z miłości i łagodności przyjął nowicjusza. Czas przed pierwszą kawą był chroniony. O tym wiedzieli wszyscy ojcowie i młodzi w okolicy.

„Abba, powiedz mi słowo.” – wybrzmiewały w ciszy słowa ucznia. Przedzierały się przez ciszę poranka, tnąc ją na kawałki.

Abba Motylion westchnął, usiadł na krześle, przyniósł kawiarkę. Powoli, celebrując każdy ruch, przygotował aromatyczną kawę. Nalał do dwóch kubeczków. Podał uczniowi. Wypił łyk. Usiadł. Podrapał się w ogoloną na jeża głowę.

„Pij kawę i módl się.”

Abba zatopił się w kawie i w swoich myślach. Na twarzy ucznia malowało się na przemian niedowierzanie z coraz to bardziej widoczną radością. Ów uczeń bał się srogiej ascezy. Próbował radzić różnych ojców, próbował sam pościć, nie spać, nie mówić. A tu?! Prostota słów abby rozbroiła lęki ucznia. Młodzieniec zrobił łyk kawy, odstawił filiżankę, wstał. Już rozłożył ramiona żeby uściskać starca, ale…no właśnie.

Abba Motylion popatrzył z łagodnością na swojego ucznia i powiedział jedno ze słów, z których był znany, wielobarwne, głębokie i pełne zrozumienia: „Pozdrawiam!” i wrócił do swojej kawy.

Abba Motylion lał dużo kawy, ale nigdy nie lał wody.

„Scott Beale / Laughing Squid”