Abba M. Błogosławiona kwarantanna?

Rany

Po szyciu dłoni pozostała blizna. Po starciu i pojednaniu z ojcem Igorem pozostało wspomnienie i lepsza atmosfera we wspólnocie. Przeszłość nabrzmiała. Przeszłość pękła. I wszystko stało się nowe . Może nie wszystko, ale na pewno część wszystkiego. Po oczyszczeniu atmosfery brat Paweł postanowił oczyścić też szuflady, wyrzucić stare, żeby zrobić miejsce na nowe.

Zranił mnie strzałą rozpromienioną
Powiał żaru tchem,
Że się uczułam w jedno złączona
Z Bogiem i Stwórcą swym;
I już nie żądam szczęścia innego
Nad tej miłości zdrój,
I jestem odtąd wszystka dla Niego,
A On jest wszystek mój”. (św. Teresa z Avila, Poezje 3)

„Poetyckie, nie ma co, ale nie przepadam.” – wymamrotał pod nosem brat Paweł i włożył kartkę do szuflady. Na kartce było słowo Abby M. na Wielki Post.” Czas leci. Wielki Post, Wielki Tydzień, Zmartwychwstanie, za chwilę Zesłanie Ducha a wiosna jakby nie wieje żaru tchem. Oziębła jakaś. „- Paweł dalej mruczał i z zacięciem godnym lepszej sprawy wyrzucał wszystko z szuflad. Kartki, karteluszki, cukierki i papierki po, jakiś bohomaz, który akurat rok temu wydawał mu się szczególnie interesujący. Wszystko to wylądowało na podłodze, żeby za chwilę skończyć w worku z papierami do wyrzucenia. Wrzucił wszystko, zostawił jednak kartkę z Teresą z Avila. Ostatnio słabo było u niego z modlitwą osobistą, skrzydła mu opadły, żadnych wzniosłych uczuć. Nie czuł nic, albo czuł pustkę. Na modlitwie to dawało mu się szczególnie we znaki. Najbardziej irytowały go ochy i achy, skądkolwiek by płynęły. „Może jednak warto trochę poczytać, choćby tej Teresy.”

– Paweł! Mamy kapitułę za pięć. – brat Hieronim, zawsze gotowy do przypomnienia bratu, o czym zapomniał.

– Dzięki, Hiro!

– Przestań, kurczę, z tym Hiro. Co ja jestem, bohater Mangi?– Paweł lubił drażnić brata Hieronima. Co więcej, brat Hieronim też lubił być drażniony. Ale absolutnie nie chciał się do tego przyznać.

W pustelni nie było kapitularza. Ważniejsze spotkania odbywały się w bibliotece. Tak jak dziś. Różnic było jednak wiele. Na wejście każdy dostawał maseczkę i płyn dezynfekujący.

Rany boskie!

– Jak się domyślacie, zamykamy się. Dwóch braci pojechało w odwiedziny do kolegów. No i koledzy teraz trafieni. Niestety, nasi bracia chyba też. Dlatego od dziś przez kolejne 10 dni siedzicie w swoich celach. Gotować nam będzie pani Krysia, wyznaczę braci do donoszenia obiadów i reszty. Naczynia myjecie u siebie. Resztę zasad znajdziecie na kartkach. Nie chcę przedłużać. Jestem pod telefonem, jeśli któryś zaobserwuje objawy dzwońcie. Pomódlmy się na koniec.

– A co z lekami? Kończą mi się – odezwał się któryś z braci.

– A mój wywiad dla radia? Byłem umówiony na dziś – nerwowo zapytał ojciec Antonii, pustelniany mini-celebryta, który specjalizował się w medialnym szumie.

– Odwołane. Co do leków, niech brat do mnie zadzwoni, załatwimy. Módlmy się.

Salve regina…

Po modlitwie bracia zaczęły się dyskusje w podgrupach.Odwołane. Plany, spacery, wywiady. Covidowa normalność odwołana. Te resztki wypracowanej nowej normalności, te okruszyny starego – odwołane. Ci bracia, którzy mocno przywiązali się do swoich planów na najbliższe dni zebrali się przed biblioteką.

– Nie moglibyśmy po prostu chodzić w maseczkach? Przecież nie wiadomo, czy się zarazili? – ojciec Placyd zmarszczył brwi

– No właśnie. Znajomi nawet nie zgłosili. – dodał brat Piotr.

– Bracia, koniec dyskusji. Dziękuję.– abba M zamknął bibliotekę i zniknął.

Paweł nie był pewien, jak poradzi sobie z zamknięciem. „Może to nawet lepiej, posprzątam. No i Teresę poczytam.” – pocieszał się. „Uszy do góry. Tak. No i Teresa i Pismo Święte. No i może trochę Netflixa.”

Gdy Boski Łucznik strzałą swą zranił,
Przeszył do głębi serce me,
Ogień miłości całą mnie strawił,
Że w nim znalazłam szczęście swe.
Odczułam wówczas życia wiecznego
Upajający zdrój,
I jestem odtąd wszystka dla Niego,
A On jest wszystek mój.
(św. Teresa z Avila, Poezje 3)

CDN