Filip Neri. Nie tylko uśmiechnięty święty.

W naszej świadomości św. Filip Neri funkcjonuje najczęściej jako święty „od radości”.  Zrozumiałe jest, że to określenie jest z  konieczności uproszczeniem. Warto pamiętać te momenty w życiu świętego, w których tej ludzkiej radości mu brakowało. To właśnie może być dla nas źródłem nadziei. To, że ten „radosny święty” sam wielokrotnie musiał przejść swoje momenty ciemności. Czym byłaby jego wiara bez takich prób?

Wielu kojarzy św. Filipa Neri z jego wyjątkowym dystansem do siebie i do świata, Z poczuciem humoru, którym obdzieliby prawdopodobnie całe miasto. Często też z apostolstwem prowadzonym na ulicach, niektórzy może przypominają sobie stworzone przez niego Oratorium. Odważny, pełen łagodności i miłosierdzia. Niestrudzony organizator. Obdarzony łaskami i szczególnymi darami. Sam edukował, spowiadał, gromadził wokół siebie ludzi z wielu środowisk. 

A jednak niewielu myśli o tym świętym jako o reformatorze Kościoła. A był to jeden z bardziej znaczących reformatorów nie tylko tamtych czasów. O reformach dyskutował choćby z Ignacym Loyolą czy  św. Franciszkiem Salezym.

Początki . Florencja i dominikanie

Kiedy Filip ma 17 lat umiera jego matka i brat. Zaczynają się problemy finansowe. Ratuje Filipa stryj, który mieszka w San Germano ( współcześnie Monte Casino) . Ma tam wyręczyć stryja w zawodzie kupca i odziedziczyć fortunę. Często odwiedza opactwo benedyktynów, gdzie jego kierownikiem duchowym jest Euzebiusz z Eboli. Przyjmuje wtedy dewizę zaczerpniętą z Reguły św. Benedykta: „Nic nie przedkładać nad miłość Chrystusa (Nihil amori Christi praeponere)”.

1534. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu?

Filip opuszcza stryja.  Jedzie do Rzymu.

Mieszka w domu bogatego florenckiego szlachcica, Gaetano Caccia nieopodal Panteonu. Studiuje filozofię i teologię w archigimnazjum della Sapienza. Po kilku latach je rzuca, sprzedaje podręczniki, pieniądze rozdaje ubogim. Teraz nic nie stoi na drodze, żeby kontynuować praktyki ascetyczne, które rozpoczął po przybyciu do Rzymu. Niemal każdą noc modli się w katakumbach św. Sebastiana.

Rok 1534 obfituje w ważne dla Kościoła wydarzenia. W tym roku Ignacy Loyola postanawia założyć zalążek przyszłego Towarzystwa Jezusowego. Tomasz Morus umiera męczeńską śmiercią.  Jesienią Teresa z Avilla wstąpi do karmelitanek.

Plany reform i oskarżenia

Św. Filip to taki święty, którego dobrze się opisuje i łatwo przydziela się mu rolę „radosnego świętego”. Jednak jeśli przyjrzymy się jego drodze, problemom, decyzjom, całkowitemu poświeceniu się duszpasterstwu, formowaniu wspólnoty, jeśli zatrzymamy się na chwilę wątpliwościom, oskarżeniom Kościoła wobec niego, pracy ponad siły, dopiero wtedy odkryjemy, że jego droga to droga, którą mało który z nas chciałby pójść.

Jego poczucie humoru zdaje się być łaską, która dała mu siłę nie cofnąć się przed całkowitym naśladowaniem Chrystusa.

Być codziennie gotowym na  taką drogę. O to chcę prosić Boga.

Podobno ulubionym aktem strzelistym Filipa było zawołanie:

---

 Brak litości wobec upadku innych, jest widomym znakiem, że my sami wkrótce upadniemy. / św. Filip Nereusz/

Źródła: