Św. Bazyli Wielki 

Skąd pochodzi rozproszenie uwagi i nieuporządkowanie myśli?

I jak temu zapobiegać?

Odpowiedź:

Rozproszenie powstaje z opieszałości umysłu, któ- ry nie zajmuje się tym, co konieczne. Umysł zaś jest leniwy i niedbały, gdy nie wierzy w obecność Boga, który przenika serca i nerki. Jeśli bowiem wierzyłby, zapewne starałby się wypełnić słowa: Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy, bo On jest po mojej prawicy,

37,2–5. Niektórzy chcą zaniedbywać pracę, by poświęcić się wyłącznie modlitwie i odmawianiu psalmów. Powinni oni jednak pamiętać o tym, że dla każdej rzeczy jest określona pora, zgodnie ze słowami Eklezjastesa: Wszystko ma swój czas2. Jest przeznaczony czas na modlitwę i odmawianie psalmów, jak też na inne działanie.

Gdy ręce są zajęte przy pracy, trzeba posługiwać się mową, jeśli to przynosi pożytek innym. Można też, jak napisano, także wtedy wielbić Boga sercem przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha. W ten sposób należy wypełnić obowiązek modlitwy podczas pracy. Wykonując ją, możemy dziękować Temu, który dał siłę naszym rękom, ale też mądrość umysłu i który stworzył wszystko, co istnieje. Chcemy przy tym prosić, aby nasze dzieło osiągnęło swój cel: by podobało się Bogu. Będziemy więc utrzymywać umysł w skupieniu, przy każdej pracy błagać Stwórcę o jej powodzenie i dziękować Mu za to, że dał jakieś zadanie do wykonania. Nie wolno przy tym tracić z oczu wspomnianego już celu, jakim jest podobanie się Jemu.

3–4. Skoro Apostoł powiedział: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie, w każdym położeniu dziękujcie, czy zatem musimy modlić się bez przerwy i czy jest to wykonalne? Na to pytanie ocze- kujecie ode mnie odpowiedzi…

Modlitwa stanowi prośbę o dobro skierowaną do Boga. Nie ogranicza się jednak do samych słów. Stwórca wie przecież, co jest dla nas pożyteczne, nawet gdybyśmy Go nie prosili. Nie trzeba Mu o tym przypominać. Co chcemy przez to powiedzieć? To, że nasza modlitwa nie powinna kończyć się na słowach. Jej siła bowiem bardziej polega na usposobieniu duszy oraz na dobrych i cnotliwych czynach, które winny rozciągać się na całe życie. Przeto, czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie.

Gdy więc zasiadasz do stołu, pomódl się. Gdy bierzesz do ręki chleb, złóż Dawcy dziękczynienie. Kiedy swe słabe siły zyczne wzmacniasz winem, wspomnij na Tego, który dał ci dar przynoszący rozweselenia serca i ulgę w dolegliwościach. Minęła już pora posiłku? Niech jednak nie minie pamięć o hojnym Dawcy. Dziękuj Mu, gdy się ubierasz. Gdy wdziewasz płaszcz, okaż większą miłość Bogu: On bowiem użyczył nam stosownego odzienia na zimę i na lato, dzięki czemu chronimy swoje zdrowie i okrywamy ciało. Okaż wdzięczność Temu, który dał nam słońce, by pomagało nam przy dziennych zajęciach. Bądź wdzięczny Bogu, który darował ogień, by rozjaśniał mrok i służył w innych życiowych potrzebach.