W trudnej posłudze kapłańskiej pokusa realizacji własnych pragnień w ramach tej posługi jest ogromna. Napięcie, ilość zadań, duszpasterskie obowiązki są często źródłem frustracji, zmęczenia. Czasem odejścia kolegów kapłanów, nowe koncepcje teologiczne, braki w formacji w seminariusz czy nowicjacie są źródłem bólu, bezradności i cierpienia.
Przypominam sobie, jak wiele lat temu zamiast uczyć się do matury i rozwijać liczne pasje, niemalże z obłędem w oczach szukałam „tego jedynego”. Gdy nie byłam w relacji, życie nie miało sensu. Gdy byłam — przeżywałam wzloty i upadki, które przesłaniały cały świat. Już wtedy poraniona życiowo, raniłam siebie jeszcze bardziej.
Po dziesięciu latach widzę, że potrzebuję dojrzeć do relacji. Nauczyć się dbać o siebie, poznać swoje potrzeby. Nauczyć się wyrażać te potrzeby.
Chłopaki nie płaczą. Nie płaczą na ulicy. Na ulicy kradną albo biją. Albo co tam jeszcze. Czasem pracują po kilkanaście godzin, czasem nie pracują w […]
Niezauważalnie minęły ponad cztery lata.
Cztery lata od założenia „Eremu Centrum Miasta”. Tak rozpoczęła się droga wprowadzenia ideałów monastycznych w codzienne życie. W 2016 Erem patronką Eremu została św. Mariam z Galilei, Mała Arabka. Mała Arabka zamieszkała w Domu. W DOMU MARIAM. Tak, widzę, jak to wszystko prowadzi Pan Bóg. Jak pomaga mi we wszystkich kryzysach, wyzwaniach, górkach i dołkach. Pomagają ludzie. Wy pomagacie.
Przemeblowanie Wielokrotnie na rekolekcjach słyszymy: „Bóg działa na tyle, na ile Mu na to pozwalamy”. W chrześcijańskim życiu wiele zmagań toczy się wokół stawiania Jezusa […]
Co zrobić. Krytykujemy, odpłacamy pięknym za nadobne, gniewamy się, kłócimy, chcemy więcej, uważamy się za lepszych mądrzejszych, trudno się nam być szczodrymi bez powodu, trudno powstrzymać się od wygłaszania własnych opinii na temat tego czy tamtego. Tacy jesteśmy.
Jest cierpienie, które trwa miesiącami, latami. Choroba, utrata bliskiej osoby, poczucie odrzucenia przez Boga, depresja, brak pracy, brak przyjaciół. Czasem cierpienie jest krótkotrwałe, ale na tyle silne, że chcemy żeby natychmiast się skończyło. W obydwu przypadkach zrobimy prawie wszystko, żeby zabić ból, smutek, bezsilność, pragnienie, zabić to, co jest przyczyną naszego cierpienia. I zabijamy to często w sposób, który w konsekwencji doprowadza do jeszcze większego cierpienia.Jak zatem z naszą cierpliwością w cierpieniu? I czy demony też cierpią? Jak radzą sobie z tym cierpieniem?