Nasze życie i nasza śmierć przeżywane są razem z naszym bliźnim 

Prezentuję Państwu fragment książki „Silence and Honey Cakes. The wisdom of the Desert”, autorstwa Rowana Williamsa. W latach 2003-2012 był arcybiskupem Canterbury, prymasem całej Anglii, lordem duchownym w Izbie Lordów oraz zwierzchnikiem światowej Wspólnoty Anglikańskiej; od stycznia 2013 r. par dożywotni. Jest żonaty, ma dwoje dzieci. W 2018 roku nakładem Wydawnictwa W drodze ukazała się książka autorstwa R. Williamsa  Wiara na areopagu (Faith in the Public Square).

Jego książka „Silence and Honey Cakes. The wisdom of the Desert” nie została przetłumaczona na język polski, dlatego też postanowiłam przetłumaczyć jej fragmenty. Mam nadzieję, że odnajdą w nich Państwo inspiracje do budowania relacji z Bogiem i z sąsiadem.  

Jako wstęp do lektury proponuję cytat z Prologu Reguły św. Benedykta:

Skoro chcesz mieć prawdziwe i wieczne życie, powściągnij swój język od złego, od słów podstępnych twe wargi. Odstąp od złego, czyń dobro; szukaj pokoju, idź za nim (Ps 34[33],14—15). ¹⁸ Gdy tak będziecie postępować, oczy Moje zwrócone będą na was, a uszy moje otwarte na prośby wasze. I zanim mnie wezwiecie, powiem: «Oto jestem» (Iz 58,9).

Rozdział 1. Życie, śmierć i bliźni.

„Nasze życie i nasza śmierć przeżywane są razem z naszym bliźnim. Jeśli zdobędziemy naszego brata, zdobędziemy Boga. Jeśli spowodujemy, że nasz brat się potknie, zgrzeszyliśmy przeciwko Chrystusowi”

Jedną z rzeczy, która bardzo wyraźnie wynika z każdej lektury wielkich pisarzy monastycznych z IV i V wieku, jest niemożność myślenia o kontemplacji lub medytacji lub „życiu duchowym” w odizolowaniu od życia w Ciele Chrystusa, życia w konkretnej wspólnocie. Życie w bliskości z Bogiem w kontemplacji jest zarówno owocem, jak i przebiegiem odnowionego stylu wspólnego życia. Tak więc w tych rozważaniach na temat dziedzictwa ojców pustyni mam nadzieję przyjrzeć się całości życia razem i zobaczyć, skąd według ojców bierze się kontemplacja i dokąd prowadzi. Wierzę, że jeśli nam się to uda, dowiemy się czegoś o tym, gdzie z kolei możemy szukać źródeł odnowy w naszej wspólnocie jako chrześcijan poszukujących Boga w modlitwie i życiu wspólnym.

Zawsze stajemy w obliczu niebezpieczeństwa myślenia o tej dziwnej rzeczy zwanej „życiem duchowym”, jak gdyby to była sprawa, z którą moglibyśmy sobie poradzić w izolacji, a często bardzo atrakcyjne jest podjęcie takiej próby, po prostu dlatego, że fakty wspólnego życia ludzkiego są zwykle tak nieuporządkowane, nieobiecujące i przygnębiające. Inni ludzie [w ich rzeczywistości materialnej] naprawdę znacznie utrudniają sprawy, wtedy kiedy sądzimy, że pragniemy duchowości – kultywowania wrażliwej i satysfakcjonującej relacji z wieczną prawdą i miłością.

I tu ojcowie pustyni mają dla nas bezkompromisowe przesłanie: związek z wieczną prawdą i miłością po prostu nie wydarzy się, dopóki nie naprawimy naszych relacji z Tomem, Dickiem i Harriet. Prawdziwa istota naszego związku z wieczną prawdą i miłością związana jest z tym, jak zarządzamy bliskością z naszymi sąsiadami.

Williams, Rowan. Silence and Honey Cakes (s. 22-23). Lion Hudson. Wersja Kindle. (tłumaczenie własne)

Podobało Ci się tłumaczenie? Kup mi kawę 😉